Stage: Het begin

Met een kleine knoop in de maag loop ik Maandag ochtend met mijn huisgenootjes voor het eerst echt naar stage. Wat staat ons te wachten? Wat gaan ze verwachten? We weten het echt niet. Die onwetendheid brengt toch wel een onzeker gevoel met zich mee, een gevoel die we voor mijn gevoel alle 5 duidelijk delen. Uiteindelijk lopen we na een kleine wandeling het ziekenhuis binnen. Na ongeveer 10 minuten wachten (we waren te vroeg) worden we door onze stage begeleider-ish opgevangen en kort rond geleid, waarna we onze kleding aan mogen trekken en verdeeld worden over verschillende afdelingen: urgencias, hospital en endoscopia.

Ik mag samen met Féline naar de urgencias, in mijn oren een soort eerste hulp afdeling. Nu achteraf zou ik het meer omschrijven als een soort huisartsen post maar dan iets uitgebreider, alleen bemand door een verpleegkundige. Op onze gang vind je nog wel een kamertje waar een dokter een soortgelijk spreekuur houd (spreekuur loopt hier wel als een echte SEH 24/7, zowel bij de dokter als de verpleegkundige), dit wordt door de receptie verdeeld. Vaak is het ook zo dat mensen vanaf de dokter eerst medicatie op moeten halen om vervolgens mij de verpleegkundige post weer in de rij te gaan staan, al is het vaak niet heel druk. 

Dat het niet altijd heel druk is heeft meerdere oorzaken: Siësta, na 2 uur merk je echt dat het leeg is op straat en dus ook op de eerste hulp, de scholen beginnen weer en zo zijn er vast nog meer redenen die Spanjaarden zien om niet naar de dokter te gaan, sommigen komen met dingen dat je de verpleegkundige soms  diep, heel diep ziet zuchten.

Maar goed, dat was een stukje inleiding, ik zal maar eens beginnen om het één en ander over de eerste stage dagen te vertellen, dat willen jullie uiteindelijk lezen (hoop ik), dus bij deze het verhaal:

Stage

De eerste dag is sowieso altijd aftasten wanneer je stage moet gaan lopen, maar ik denk dat de taalbarrière daar nog wel een korreltje boven op gooit. De eerste dag bestond voor ons beiden dan ook uit redelijk wat zoeken naar hoe, wie wat en waar. Heel eerlijk, we hebben ons soms echt stierlijk verveeld. Zeker ook omdat de verpleegkundige die engels zou spreken (ja echt niet dus) continu met haar collega  in gesprek was in een taal die ik echt nog niet begrijp! Uiteindelijk hebben we ons maar gefocust op alles dat anders is dan wij gewend zijn. Ik wilde eerst bijna het woord verkeerd gebruiken, maar wie bepaald nou eigenlijk wat goed is en wat niet goed is... Het systeem zoals ze het hier hanteren werkt prima heb ik gemerkt. Het systeem, of de gebruiken, zoals men die hier kent, zal ik proberen met deze blogs duidelijk te krijgen, zeker voor de verpleegkundigen en verzorgende is dat misschien wel leuk :)

Even voor de beeldvorming: Er is 1 kamertje voor de verpleegkundige zorg op de urgencias, dit kamertje bestaat uit een werkbank voor de patiënt, deze wordt afgedekt door een papieren rol papier, dat per patiënt wordt afgescheurd. Dit papier kan ik denk ik het beste vergelijken met het papier dat wij bij de Xenos hebben liggen om ons glaswerk veilig te vervoeren..

In dit kamertje staat ook een aanrecht en medicatie kast (open!) met alle soorten denkbare medicatie, bij de gemiddelde ALS pleeg of spoedeisende pleeg zullen de haren overeind schieten Hier vind je namelijk alles, maar dan ook alles aan zware medicatie (en in hoeveelheden waar je best van staat te kijken), denk aan ampullen met valium, adrenaline etc. etc. Hier gebruiken ze dus Valium, alleen wanneer niet de hele ampul nodig is (wat vaak gebeurd) blijft deze open op het aanrecht staan, soms staan er zelfs 2 naast elkaar, te wachten op de volgende patiënt die het nodig heeft. Deze medicatie kan zo een hele dag staan, aan het eind van de dag worden deze weggegooid, als het over is. Je zult snappen, wanneer ik dienst heb gehad, zal er nooit iets over zijn... ;-)

Veel voorkomende verwondingen die we tot nu toe hebben gezien (na 3 dagen) zijn de resultaten van scooter/motor ongelukken, vandaag nog bijvoorbeeld een brandwond door de wrijving van het glijden, (been was wit verbrand). Wat je ook heel op de post krijgt zijn intra musculaire injecties (je krijgt dan in de grote spiergroepen, billen, bovenarm etc. een spuit met medicatie). Mensen mogen of kunnen hier niet zelf hun vitamines en medicijnen spuiten denk ik, want zeker de helft komt hier op de post voor een spuitje in de bil.

Tijd voor een intermezzo en lesje: Intramusculair injecteren gebeurd hier echt anders dan wij het gewend zijn. Spuit wordt klaar gemaakt, ampul wordt opgezogen in de spuit, hierbij werken ze ook met een opzuig naald en een injecteer naald, dit is allemaal nog wel gelijk, maar dan: De injecteer naald gaat in dit proces nog wel op de spuit, maar bij de patiënt wordt de naald weer van de spuit gehaald, beschermingskapje gaat van de naald en wordt vervolgens zo in een flits in het zachte vlees van de bil geramd. Mijn god wat gaat dat snel hier. Er steekt dan een groen kapje uit de bil, waar de spuit weer op wordt gezet waarna wel de controle wordt uitgevoerd of je in het juiste weefsel zit (bloedvat = no go) waarna het werkje snel en vakkundig wordt afgemaakt. 

 Terug naar de eerstehulppost: Bloeddruk wordt hier ook heel veel gemeten, heel veel mensen komen dagelijks naar het ziekenhuis alleen maar om de bloeddruk te laten meten. Ook de bloedsuikerspiegel gebeurd hier door de verpleegkundige op de eerste hulp, waardoor je soms toch nog best wel heel veel patiënten in een korte tijd ziet. Ik vind het niet erg, ik krijg zo erg veel oefenmateriaal!

Ik besef dat het, als ik echt alles opschrijf, een enorm lang verhaal gaat worden, ik zal mezelf bij deze dus kort proberen te houden ;)

Dag 2 en 3 waren voor mij wel een stuk interessanter, ik heb bijna alle intra-musculaire injecties mogen geven, ook alle bloeddruk metingen mocht ik uitvoeren (dat gebeurd hier nog op de ouderwetse manier met stethoscoop en handmatige bloeddrukband). - -

De eerste dag heb ik goed meegekeken, de 2e dag ook nog, met als resultaat dat ik op dag 3 zelfstandig de ecg's (soort grafiekje van de hartslag en het ritme) aan mocht sluiten, wat ook hier met andere apparatuur gebeurd dan ik gewend ben.

Al met al waren de eerste dagen op deze manier toch wel erg boeiend en leerzaam. 

Casussen:

Ik zal hier proberen een tweetal casussen uit te schrijven die ik in de afgelopen 3 dagen voorbij heb zien komen. Het zijn er echt wel meer geweest, maar het moet wel leuk blijven natuurlijk:

Een engelse man komt het kamertje in met een vrij gênant probleem. Hij had een abces (bleek een bloedblaar te zijn) op een vrij vervelend plekje, namelijk de onderkant van zijn testikels. De blaar was geknapt.. De arme man had redelijk wat pijn daarbeneden volgens mij. Wat het nog erger maakte, ook om te kijken, was dat de verpleegkundige met een naald de blaar nog verder open prikt en uitknijpt!! Ik zie me nog inkrimpen...

Er komt een reus van een man de spreekkamer binnen, hij houd vrolijk een katheter zak in zijn handen. De beste man, een goedlachse Spanjaard, wordt naar de werkbank gewezen waar hij lachend op gaat liggen. De verpleegkundige pakt een spuit terwijl de broek omlaag gaat. Ik zie een 3 wegs katheter, voor de leken, met deze katheter kan onder andere de blaas gespoeld worden met vloeistof, bijvoorbeeld een antibiotica bij een ontsteking, en ik denk, die zal wel gespoeld moeten worden of iets dergelijks. Voor ik het weet heeft de verpleegkundige het ballonetje dat de katheter op zijn plek houd al leeg gehaald (ballonnetje wordt gevuld met water) en geeft me daar toch een ruk aan die katheter! Ik zie de man nog overeind vliegen, zijn handen gaan naar zijn kruis en hij licht te kronkelen van de pijn, terwijl de verpleegkundige en vrouwlief schaapachtig lachend toe staan te kijken. Wederom vind ik mezelf ineengekrompen op de vloer, meevoelend met die arme man...

Voor nu houd het weer even op, ik had echt nog zo veel meer kunnen en willen schrijven, maar ik moet het natuurlijk niet te lang maken. Voor nu zeg ik dus heel veel plezier met de plakwarmte in Nederland en de hartelijke groetjes en veel liefde uit Spanje!