Het begin van het einde

Bijna net zo koud als het leven in een koelkast. De afgelopen weken waren temperatuur technisch niet bepaald om over naar huis te schrijven. Vanavond wijst de thermometer weer eens een graad of 8 á 9 aan. IN HUIS! Zoals ik al eerder benoemde kennen Spaanse huizen geen centrale verwarming, wij mogen het doen met een kleine kacheltje, net sterk genoeg om de woonkamer op een graad of 14 á 16 te krijgen. Dus wij mogen ons met truien en dekens warm proberen te houden, wat het een en ander ook wel weer knus aan laat voelen ;-).
Ik heb hele mooie, bijzondere en geweldige dingen meegemaakt in dit grootse avontuur, maar de kou op die ene plek waar je juist warmte zoekt, namelijk thuis, is toch wel erg demoraliserend. Een echte moodkiller.
Maar toch kan dit het gevoel van YEAH niet wegnemen. Met nog drie weken te gaan kan ik terugkijken op een geweldige ervaring waarin ik ongelofelijk veel heb geleerd, bijzonder veel heb gezien en prachtige dingen heb gedaan. Ik besef dat het echt te lang geleden is sinds ik hier een stuk heb geschreven, ik weet dat een hoop mensen branden van nieuwsgierigheid. Mijn welgemeende excuses dan ook. Maar om eerlijk te zijn ontbrak de motivatie om te schrijven een beetje. Niet dat ik niets heb om over te schrijven, oh nee, eerder het tegenovergestelde is waar!
Rond de feestdagen ben ik met mijn vriendin, of tegenwoordig eigenlijk verloofde, richting Gibraltar vertrokken om daar spetterend het nieuwe jaar in te gaan! Is er eigenlijk een specifieke naam voor wanneer je ervoor kiest om niet te trouwen maar voor een geregistreerd partnerschap gaat? Heet dit dan verloofd? Of hoe mag ik dit noemen? Anyway, you get the picture. En bij deze dus ook het grote nieuws voor the whole world to see!
Vanuit Gibraltar zijn we samen doorgereisd naar Malaga. Maar voor ik daarover begin wil ik eerst kort vertellen welke uitdagingen wij zijn tegengekomen om op plek van bestemming te komen.

Om op tijd bij het vliegtuig te komen zijn we met de eerste bus die reed vertrokken, niet druk op de weg, dus daar kan weinig mis gaan zou je denken. Wel dus, die eerste bus kreeg door omstandigheden vertraging van ongeveer 10 minuten. Door deze vertraging misten wij de trein die ons naar het vliegveld zou brengen. Vervolgens komen wij aan in de stad vanwaar wij met de bus verder zouden rijden, kunnen we gewoon nergens die bus vinden. En niemand die ons kon helpen! Uiteindelijk, zo'n 4 uur later dan gepland, reden we in een gehuurde auto verder naar onze bestemming. Die auto hebben we met geluk nog kunnen vinden, na de eerste 3 verhuurbedrijven, waarbij elk afwijzend reageerde omdat er geen auto meer vrij was, zakte bij ons echt de moed in de schoenen. We stonden op het punt om het op te geven en een hotel te boeken voor die nacht. Gestrand heet dat volgens mij. Uiteindelijk vonden we ergens afgelegen nog een verhuurbedrijf die ons aan een geweldige auto heeft kunnen helpen! Oh wat een gevoel toen we hoorden dat er nog een auto beschikbaar was! Op naar Gibraltar it was! Foto's zullen nog volgen :).

Toen, Malaga. Wat een zeer chaotisch, overbevolkte stad blijkt te zijn. Wat niet mee werkt is dat zo'n beetje de hele binnenstad 1 groot verkeersplein is die door een flinke hoeveelheid politieagenten wordt bemand omdat men heeft besloten dit hele verkeersplein in 1x om te bouwen. Uiteraard op Spaanse stijl, wat vandaag niet kan komt volgende week wel... Dus we besloten al vrij snel richting Torremolinos te gaan, een plaatsje in de buurt van Malaga. Naast Torremolinos ligt nog een plaatsje, Benalmadena genaamd. Hier vonden we een cablecard een berg op. Ook deze foto's zullen nog volgen, want wat een PRACHTIGE uitzichten hebben we daar gezien zeg! Meesterlijk gewoon. Helaas gaat ook die tijd echter snel voorbij, dus het moment dat Lisette naar huis moest naderde alweer snel.
Nu de vakanties al weer een tijdje voorbij zijn, zijn we logischerwijs ook een tijdje alweer bezig op stage. Vandaar uit heb ik weinig nieuws te melden, behalve dat ik merk dat je bepaalde handelingen met regelmaat uit moet voeren wil je deze onder de knie houden. Ik zal dus nog vaak met infusie moeten oefenen, wat ik ook met plezier blijf doen. 
Voor nu geld dat ik met precies 21 dagen alweer in mijn vertrouwde omgeving te vinden ben, nog 3 korte, snelle weken en ik kan weer op zoek gaan naar het oude vertrouwde ritme des levens. Maar voor het zover is moet ik me hier eerst nog door mijn eerste praktijkexamen heen slaan. Aanstaande maandag komt een docent van mijn school aan op Sevilla airport, waar ik hem op zal wachten. Nadat ik hem naar het pitoreske Chiclana de la Frontera heb begeleid zullen de volgende twee dagen in het teken staan van deze examens! Eens zien hoe dat gaat verlopen! 

Voor nu ga ik weer een eind breien aan dit verhaal. Op een gegeven moment is het wel weer even genoeg geweest met schrijven. Zodra ik weer iets bijzonders te melden heb zal ik me hier zeker melden! 

Hasta pronto!