Een verhaal

En daar ben ik alweer met een nieuw blogje over mijn stage van de afgelopen twee weken.

In de afgelopen week hebben wij op verzoek van een docent een paar filmpjes op genomen om het leven van Chiclana een beetje in beeld te brengen. Na het plaatsten van dit blog zal ik proberen om daar wat van up te loaden zodat jullie deze ook kunnen zien.

Zoals ik al eerder heb geschreven heb ik de afgelopen twee weken weer op de endoscopie afdeling stage gelopen. Ik vind dit echt een hele leuke afdeling. het team is kleinschalig, een dokter, verpleegkundige en een auxiliar (soort helpende in de zorg). Ook mag ik veelvuldig oefenen met het prikken van infuusjes, waar ik deze stageperiode veel mee wilde oefenen. 

Nu werd ik afgelopen week tijdens het onderzoek bij een patiënt even voorzichtig met de neus op de feiten gedrukt. Omdat ik tijdens deze stage nagenoeg niet kan communiceren met de patiënten wordt alles wat ik doe langzaamaan een vast ritueeltje. Elke patiënt die je helpt vertel je hetzelfde verhaal in het beste gebrekkige Spaans dat je kent, elke keer wanneer je begrepen wordt stiekem een vreugdedansje in je hoofd dat het weer gelukt is. Wanneer de patiënt eenmaal klaar ligt op de behandelbank is het wachten tot de dokter gaat beginnen. Aangezien hij echter ook de gesprekjes tussendoor houd met de voorgaande patiënten wil dit soms wel even duren.
Nu ben ik al zover dat alles wat ik daar doe op de automatische piloot gaat, (behalve het infuusprikken). Mede doordat de communicatie met de patiënt erg moeizaam is, behoort dit niet tot de automatische piloot, een gesprekje aanknopen zit er simpelweg niet in. Daardoor kom je ook niet achter het verhaal van de patiënt: Waarom is hij/zij daar? Wat is er gebeurd? Wat gaat er gebeuren?
Nu was daar op een koude woensdagmorgen de tweede patiënt van die dag. Zij moest een colonscopie ondergaan (ja, dat is dat slangetje die de uitgang verkeerd gebruikt). Terwijl ik haar succesvol een infuus naaldje heb kunnen geven kwam ik erachter dat zij een vriendelijke dame is, die erg positief reageerde op een student uit Nederland. Ze toonde veel interesse in mijn verhaal, ze wilde hier duidelijk meer van weten. Mede door de gebrekkige taal stokte het gesprek echter al vrij snel. Nadat zij eenmaal op de behandelbank lag kreeg ik bij de laatste voorbereidingen nog wel een paar vriendelijke blikken toegeworpen en wisselden we kort nog wat woorden.
Eenmaal onder narcose begon het onderzoek. Wat ik daar op de monitor zag verschijnen was voor mij de wake-up call, daar werd ik even met de neus op de feiten gedrukt. Want zo vrolijk als dat het team en ik daar rond lopen, zo bedompt voelden we ons toen. Het beeld op de monitor liet namelijk een enorme tumor zien, over een groot deel van het einde van de dikke darm. Na wat moeite lukte het de dokter om met de scope hierlangs op te gaan, om het achterliggende deel te kunnen onderzoeken. Deze tumor was bij de vrouw al bekend, maar daarachter, in de rest van de darmen kwamen nog veel meer vergroeiingen en beginnende tumoren tevoorschijn. Op mijn vraag aan de dokter of enige genezing nog mogelijk was kwam alleen maar de reactie: This is bad, this is really, really bad... 
Ik ben me er ineens weer volledig bewust van geworden hoe fijn en belangrijk het is om met patiënten te kunnen communiceren, hun verhaal aan te horen zodat je je daar ook een beetje op aan kunt passen. Zonder deze communicatie verricht je alleen een paar trucjes. Een paar wijze woorden, gesproken door een maatje, beginnen nu pas echt wat meer context te krijgen: Een trucje is zo geleerd en makkelijk gedaan, vaak op de automatische piloot.. Daarbij is het heel makkelijk om de persoon achter de patiënt te vergeten. Ik heb nu ook geleerd dat er een groot verschil is tussen weten wat iemand zegt en daadwerkelijk begrijpen wat iemand zegt.

Je leert nog eens wat op stage...