Regen, regen, smeltende stopcontacten en back to the future

Hola guapa's y guapo's!

Na een korte periode van stilte is het weer eens tijd om de digitale pen op te pakken. Eigenlijk had ik dit blogje al veel eerder kunnen schrijven, want man man man wat is er de afgelopen dagen veel water uit de lucht komen vallen. 4 á 5 dagen van bijna non-stop regen. En dan niet een beetje regen, met bakken kwam het uit de lucht. Af en toe een normaal buitje, maar veelal leek het meer een tropische regenbui. Ik heb zelfs huizen gezien waarvan stukken van de muur nu op straat liggen.
Dan komt daar de dag dat je wakker wordt met een mooie blauwe lucht, zonnetje en je denkt: he he, dat is voorbij.. Eindelijk, de ramen kunnen weer open, even het huis luchten. Dan ben je op stage, kijk je tussendoor even naar buiten, wat denk je: REGEN! het leek wel een vallend zwembad zo hard! Dus wij na na stage zo snel mogelijk naar huis toe om de schade op te nemen. Ik had mazzel, de wind stond gunstig. Silke had iets minder mazzel, met een nat bed en beddengoed tot gevolg.

Een poosje later zit ik rustig in de woonkamer te kaarten met Feline, wordt ik ineens naar de slaapkamer van Silke geroepen. Onder haar raam zit een stopcontact. Een stopcontact en stekker houden niet zo van vocht.. Lang verhaal kort: Het rubber van de stekker, dat nog op de polen zit, is iets gaan smelten. Dat geeft een vervelend luchtje waarop Silke de stekker uit het stopcontact wilde trekken. Maar tja, iets dat smelt, veranderd van vorm. Die zat dus muur en muur vast. Uiteindelijk de hoofdschakelaar maar uitgezet, het hele stopcontact uit de muur geschroefd waarna met enig geweld het stekkerblok van het stopcontact kon worden verwijderd. Gelijk maar een nieuw stekkerdoos in de muur gezet en we hadden weer stroom! Zoiets geeft je natuurlijk weer wat te doen, maar ik ben toch blij dat de regen een beetje overgetrokken is.
Ook nog erg sneu: Feline haar ouders kwamen afgelopen vrijdagavond aan in Spanje om hun dochter een weekendje te bezoeken.. Op wat kou na hebben we normaal gesproken prima weer hier, nu alleen maar regen, regen en nog eens regen.. Gelukkig hebben ze er wel een mooi weekend van kunnen maken, maar sneu was het wel, vond ik.

Dan wil ik nu toch nog een keertje terug naar hoe het allemaal begon. Want wat lijkt de tijd snel te gaan! Begrijp me niet verkeerd: soms voelt het echt als een slak, zo langzaam als de klok voorbij kruipt. Maar tegelijkertijd voelt het pas als een kleine maand dat we uit het vliegtuig stapten, vol de 41 graden in, om opgehaald te worden door de persoon die alles hier heeft voorbereid.
Moet je je voorstellen: Je hebt net je huis en haard verlaten, wetend dat je zeker 23 weken niet meer in je vertrouwde omgeving rond kunt lopen. Je komt aan in godsonmogelijke temperaturen waar je wordt opgevangen door een vrouw die je alleen 2 of 3 keer via de mail hebt gesproken. Je hebt een aardige reis achter de rug en je weet dat je nog zeker 1,5 uur in de auto mag zitten bakken. Dan zit je in die auto, enigszins uitgeblust terwijl je gelijk een waterval aan verhalen te horen krijgt over het land dat je de komende tijd tot je thuis kan rekenen. Vul zelf maar in hoe je je dan voelt.. ;)
Maar dan: hoe snel kun je aan een plek wennen? We hebben in die tijd echt lopen dwalen om de weg naar de supermarkt te vinden, het leek wel een doolhof, nu achteraf lach ik erom.
Of op de fiets de weg vinden naar het strand, wat leek het soms eng om tussen het verkeer door te fietsen. Nu knal je je fiets er gewoon tussen. 
Wat denk je van de eerste weken op stage. Een vreemd land, vreemde gebruiken en een vreemde taal. Hoe denk je dat het voelt wanneer je op een afdeling staat?Je hoort alleen maar Spaans om je heen. Je kunt met niemand verbaal communiceren, niet met collega's en niet met patiënten.
De uitdaging om erachter te komen wat een patiënt wil of waar hij/zij last van heeft lijkt soms immens groot. Zeker wanneer je die informatie vervolgens aan een verpleegkundige over moet brengen.  Daar komt nog bij dat men hier in Andalucía mucho rapido praat, het is een heel snel sprekend dialect. Als buitenstaander kun je dat echt, echt niet volgen. Wat dan ook zeker niet meewerkt is dat men hier nagenoeg geen Engels spreekt.  Als ik hier iets heb geleerd, is het wel dat duidelijke, heldere communicatie zo enorm belangrijk is.

Dan nu.. Het is alweer de 30e van de maand November. Morgen begint de eerste dag van de laatste maand van het jaar 2016. Ook die tijd lijkt te vliegen. Nog even en de kerstman staat voor de deur. Ik ben heel erg benieuwd hoe de kerst er voor mij uit gaat zien, echt heel benieuwd. Bij deze wil ik jullie allemaal vast een hele, hele leuke feestmaand wensen! Geniet van Sinterklaas en laat het vooral voor de kleintjes onder ons één groot feest worden.. 

Als afsluiter voeg ik nog wat leuke aftelklokjes toe: 
Vertrek naar Spanje: alweer 84 dagen geleden.
Christmas day: 25 dagen.
Aankomst Lisette in Spanje: 30 dagen.
Vertrek naar Gibraltar: 30 dagen.
Oud&Nieuw: 31 dagen.
Vertrek naar Malagá: 33 dagen.
Vertrek naar Nederland: 71 dagen.
Nog een leuke: nog 55 dagen en deze jongeman heeft alweer 10 000 dagen op zijn levensteller staan... 

Hasta Pronto!