Een nieuwe afdeling, het stratendoolhof dat Spanje heet en REGEN!

Hallo lieve... hmm ik moet toch eens een naam gaan verzinnen.. Justin Bieber kent zijn Beliebers. Lijkt me een grappig idee.. Tinootjes? Stoteraartjes? Bedenk maar wat leuks... Ik lees het wel ;)

Afgelopen vrijdag is er alweer een einde gekomen aan een tijdperk, namelijk de avonturen van Tino op de Endoscopie! Dat zijn weer mooie avonturen geweest! Zeker de laatste dagen waren spannend omdat ik vol aan de slag mocht met het aanprikken van infuus naaldjes. Dat dit niet heel makkelijk is wist ik al, maar wat blijkt: Oefenen maakt meester! Waar ik de eerste dagen nog een score haalde van 2 raak op de 8 pogingen, wist ik er op vrijdag 3 raak te prikken op de 4 pogingen. Het was dan ook echt jammer dat ik de endoscopie alweer moest verlaten, het team dat daar aan het werk is, is heel kleinschalig en echt heel erg behulpzaam en gewoon top!

 Sinds afgelopen maandag sta ik op de afdeling Hospitál. Dit is in feite de verpleegafdeling, de afdeling waar men opgenomen wordt. Een afdeling waar je soms iets meer als een hondje achter de verpleegkundigen aan moet lopen, aangezien ze van hot naar her gaan zonder een woord van communicatie. Gelukkig ben ik een goede volger, dus mij raken ze niet zo makkelijk kwijt.

Op de eerste dag op de afdeling kreeg ik gelijk een bloeddrukband, stethoscoop (daarmee luistert de arts bijvoorbeeld naar je ademhaling) saturatie meter (zuurstofgehalte in het bloed + pols tellen) en een thermometer in m'n handen gedrukt, samen met een lijstje met kamers die ik af moest lopen om deze controles te lopen. Dit rondje loopt men hier standaard 2x per dag, ik heb ook patiënten gezien die deze controles vaker dan 2x per dag krijgen, hier zit dus eigenlijk weinig verschil in met Nederlandse ziekenhuizen. 

Gisteren, dinsdag, werd ik door een verpleegkundige mee geroepen naar een hoogzwangere dame, zij ging daar bloed afnemen, of ik mee wilde kijken. Ik zag gelijk een kans, dus ik loop natuurlijk mee. Terwijl de verpleegkundige in het Spaans een soort veiligheidsformulier voor OK invult, zij zou gaan bevallen middels een keizersnede, hield ik vast de band vast waarmee men de arm afknelt voor het bloedprikken, in de hoop dat mijn bedoeling duidelijk zou zijn. De verpleegkundige wil de spulletjes pakken, ziet mij staan en vraagt inderdaad of ik het wil proberen, maar natuurlijk zeg ik, graag! Dus ik mocht de vena punctie (dit is de term voor het aanprikken van het bloedvat met als doel bloed aftappen voor onderzoek) uit gaan voeren, wat overigens ook nog lukte ook, ook al was dit de eerste keer. Het bloedprikken gaat hier trouwens heel anders gaat dan in Nederland. Ik zal het uitleggen: 

In Nederland kennen wij een soort vlindernaaldje, zo genoemd omdat hij erg klein is en twee vleugeltjes heeft om de naald makkelijk te sturen en stabiel vast te kunnen plakken mocht dit nodig zijn. Hier wordt een systeem op aangesloten waarop de bloedbuisjes weer passen, deze vullen zich middels een vacuüm systeem zelf met bloed, op geleide van de bloeddruk. Hier zet men een naald op een spuit, met deze constructie prikt men het bloedvat aan. Daarna zuigt men met de spuit het bloed op uit het bloedvat, bij meerdere buisjes bloed worden meerdere spuiten gevuld terwijl de naald in het bloedvat blijft zitten. In dat geval wordt het bloedvat even afgekneld met de vinger zodat het bloed niet uit de open naald stroomt. Wanneer het bloed opnemen klaar is, wordt de naald uit de arm gehaald, de spuiten worden vervolgens geleegd in de bloedbuisjes. Voor de professionals onder ons, oordelen staat klaar ;-).

Vandaag, woensdag 12 oktober, is voor españa een nationale feestdag, men viert dat op deze datum Columbus het startsein heeft gegeven om Spaanse cultuur en taal over de wereld te verspreiden door Amerika te ontdekken, waarna een grootscheepse kolonisatie van start is gegaan. Interessant detail, dat ik hier heb geleerd: 95% van de originele Amerikaanse bewoners is bezweken aan ziektes als pokken, tyfus, griep, difterie en mazelen. Dit waren ziektes die Columbus vanuit Europa mee heeft genomen naar Amerika, ziektes die ze daar tot dat moment niet kenden. Maar dit allemaal erg niet relevante informatie waar ik nu dus ook mee stop ;-). 

Vandaag, woensdag 12 oktober, is ook de start van regen, regen en nog eens regen, met als kers op de taart koude lucht na de buien. Vandaag en morgen zal het nagenoeg de hele dag regenen, na deze dagen blijft de temperatuur hangen rond de 20 graden. Jaaa maar dat valt mee, hoor ik je denken. Maar wanneer je continu een graad of 30, 35 gewent bent, is een drop van 15 graden fors, dan krijgt het gevoel van kou ineens een hele andere dimensie. De Nederlandse 20 graden is erg aangenaam, de Zuid-Spaanse 20 graden voelt op de een of andere manier toch koeler, net als dat 35 graden bij ons enorm benauwend is, terwijl hier 35 graden echt wel helemaal de bom is!

Ik zit even te denken.. Valt er nog meer te vertellen... Ergens heb ik ook wel het idee dat het weer even genoeg is geweest. Ik denk dat.. Ow wacht, de titel stratendoolhof moet ik nog even uitleggen!

Michael en ik zijn gisteren op de fiets gestapt om naar een autoverhuur bedrijfje te fietsen, een magere 30 minuten heen en terug. Ik heb de navigatie aangezet, welke ons door een doolhof van straten en onverharde wegen stuurde, vooral dat laatste was reden voor flink wat stoflongen! Ik ben maar wat blij dat ik op dat moment een mountainbike onder mijn zitvlees had rijden, anders was datzelfde zitvlees echt niet vrolijk geworden. Veel, heel veel kuilen, gaten en oneffenheden verder staat daar gewoon ineens een muur midden op de weg, nou ja zeg! Gewoon uit het niets. Dus wij weer terug, 5 minuten terug om precies te zijn, op zoek naar een andere weg. Uiteindelijk vinden we die, zien we aan het eind van die weg een ijzeren hek staan, het mot echt niet gekker worden hier. Dus Michael, de luie hond, blijft staan en zegt doodleuk, ga jij maar even kijken, dus ik fiets de weg af richting dat hek. Nope, daar komen we niet langs dacht ik al. Maar bij dat hek aangekomen is er een klein poortje, met een aardige opstap, waar de fiets net doorheen ging passen. Lang verhaal kort: Het werd een leuk avontuur!

Dan kom ik nu toch echt aan het einde van dit blog, het is weer even mooi geweest. Ik ga proberen om hem online te zetten, maar op dit moment kost het al 20 minuten om een mail te kunnen verzenden, het internet hier is en blijft echt enorm ruk! Dat gaat nog wat worden, helaas...

Nog 1 leuk nieuwtje.. Zaterdag gaan Michael en ik een kijkje nemen bij een kickboxgala, maar daarover de volgende keer meer!

Auf wiederschnitzel en Hasta Pronto!